Treize poèmes en esperanto (Divine dignité du Verbe)

Athanase Vantchev de Thracy

Divine dignité du verbe
Dia digno de la vorto

Esperantigo de Amerigo Iannacone (traduit en esperanto par Amerigo Ianncone)

I.
La splendeur des camélias, le cristal de la brise,
Âme, garde le sourire
Qui tient à distance le désespoir!

La brilo de la kamelioj, la briza kristalo
gardu, mia animo, la rideton
kiu tenas for la desperon!

II.
Je contemple la tribu laborieuse des fourmis,
Leur optimisme coriace et ingénu –
Admirable, prodigieuse solidarité d’entrailles!

Mi observas la laboreman tribon de la formikoj,
ilian obstinan kaj naivan optimismon –
admirinda mirakla viscera solidareco!

III.
Je lis Lucien sous les fines dentelles
De l’ombre féerique des bouleaux –
Atargatis, Dea Syria, veilles-tu encore sur ta patrie?

Mi legas Lucianon sub la fajnaj puntoj
de la magia ombro de la betuloj –
Atargata, siria diino, ĉu vi ankoraŭ prigardas vian patrujon?

IV.
Quelqu’un jette des roses blanche sur l’eau de la source,
Le taffetas de l’oubli recouvre doucement les souvenirs
Au goût vertigineux de madiran.

Iu ĵetas blankajn rozojn sur la akvon de la fonto,
la forgesa tafto milde kovras la memorojn
en la vertiĝa aromo de la madirano.

V.

Dehors, les pommiers se recouvrent de fleurs,
Un rameau frappe contre ma vitre
Et me dicte le premier vers d’un poème printanier!

Ekstere, la pomarbejo sin kovras per floroj –
branĉo frapas ĉe la fenestro kaj diktas al mi
la ununa verson de printempa poeziaĵo.

VI.

La mélodie captivante des seigles mûrs,
L’affolante immensité du ciel thrace,
Arômes et brise m’empêchent de dormir la nuit!

La alloga melodio la matura sekalo,
la konsterniga senlimeco de la Trakia ĉielo,
aromoj kaj brizo ĉi-nokte malebligas al mi la dormon...

VII.

L’abeille qui embrasse avec acharnement
Le chardon flamboyant –
Ô suave lexique de la tendresse pure!

La abelo kiu brakumas obstine
la flamantan kardon–
ho milda leksiko de la pura tenereco!

VIII.

Le feu crépite joyeusement dans l’âtre,
Près de lui résonne le rêve de mon chat –
Est-il au monde joie plus délicieuse?
La fajro gaje kraketas en la kameno,
apud ĝi aŭdiĝas la revo de mia kato –
ĉu estas en la mondo pli delica ĝojo?

IX.

Il est né le petit veau
Sur un tapis de marguerites blanches –
Pleins d’azur sont les yeux de sa jeune mère!

Naskiĝis la eta bovido
sur tapiŝo de blankaj lekanotoj –
lazurplenaj estas la okuloj de ĝia juna patrino.

X.
La haute montagne,
La chorale féerique des cimes –
La neige qui recouvre de ses baisers tout!

La alta montaro
la fea ĥoralo de la pintoj –
la neĝo kiu kovras ĉion per sia kisoj...

XI.

Les coccinelles apportent sur leurs ailes
Le crépuscule. Les capucines embaument le soir,
Un enfant, assis au seuil de l’antique maison, chante!

La kokcineloj portas sur iliaj flugiloj
la krepuskon. La nasturcioj parfumas la vesperon.
infano, sidanta tere en la antikva domo, kantas.

XII.

Une cétoine dorée brode sur la soie de l’aurore
Son poème solitaire –
L’ortie brûlante écoute, envoûtée, le chant de ses ailes.

Orkolora cetonio brodas ĉe la aŭrora silko
sian solecan poemon –
la urtiko brulante aŭskultas, ravite, la kanton de ĝiaj flugiloj

XIII.

Dans l’humble église italienne, une femme implore :
Seigneur, ne retire point Ta lumière
De moi et de mes enfants,
Ne nous laisse pas devenir néant.

En la humila itala preĝejo, virino petegas:
Sinjoro, ne retiru Vian lumon
de mi kaj de miaj gefiloj,
ne lasu nin iĝi nenio.